Χριστόφορος Περραιβός (1773 - 1863)

Χριστόφορος Περραιβός

Ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε το 1773 και πέθανε το 1863.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρυσάφης Χατζηβασιλείου, χρησιμοποίησε όμως το ψευδώνυμο "Περραιβός Χριστόφορος" για να δηλώσει την καταγωγή του. Γεννήθηκε σε χωριό του Ολύμπου, σε περιοχή η οποία στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Περραιβία, και σήμερα αποτελεί τμήμα της επαρχίας Ελασσόνας.

Φοίτησε στην Ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου και μετά στη Βιέννη, όπου γνωρίστηκε με το Ρήγα Φεραίο. Με αφορμή αυτή τη γνωριμία, μυήθηκε στις επαναστατικές ιδέες για την εξέγερση των Βαλκανικών λαών ενάντια στην οθωμανική απολυταρχία.

	Προτομή του Περραιβού στην πλατεία της Ελασσόνας

Στη διάρκεια ενός ταξιδιού του με το Ρήγα τους συνέλαβαν οι αυστριακές αρχές της Τεργέστης, όμως ο Περραιβός αφέθηκε ελεύθερος, χάρη στη γαλλική του υπηκοότητα και στη μεσολάβηση των Γάλλων.

Εργάστηκε ως δάσκαλος για ένα χρόνο στα σχολεία της Κέρκυρας και κατόπιν έγινε συνοδός του Ρώσου πρίγκιπα Μιχαήλ Δολγορούκι. Έτσι, ταξίδεψε στη Λευκάδα με τέσσερις εκατονταρχίες για την ενίσχυση της άμυνας του νησιού ενάντια στον Αλί Πασά.

Όταν το 1807 οι Γάλλοι επανήλθαν στα Επτάνησα, ο Περραιβός ήταν ήδη υπασπιστής του κυβερνήτη Μπερκέ, με το βαθμό του χιλίαρχου.
Το 1814 διώκεται στη Βαρλέτα της Νεάπολης.

Το 1817, στη διάρκεια της επίσκεψής του στη Ρωσία, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και υπέβαλε στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο επαναστατικό σχέδιο για όλη την Ελλάδα. Έχοντας λοιπόν την εξουσιοδότηση των Φιλικών, πρόσφερε τις γνώσεις και την πείρα του ως πολιτικός διαφωτιστής σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Αγωνίστηκε ιδιαίτερα για τη διάδοση των επαναστατικών ιδεών στους Σουλιώτες, πού την εποχή εκείνη πάλευαν για την ανάκτηση της πατρικής γης τους. Παράλληλα φρόντισε να οξύνει τις αντιθέσεις του Αλί πασά με το σουλτάνο.

Αν και στη σύσκεψη του Ισμαηλίου (7 Οκτωβρίου 1820) έδειξε μετριοπάθεια και υπήρξε ο κύριος αντίπαλος του Παπαφλέσσα στη λήψη της απόφασης για την έναρξη της Επανάστασης από την Πελοπόννησο, εντούτοις εργάστηκε δραστήρια για την υλοποίηση της απόφασης αυτής.

Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη μάχη της Πάργας (24 Ιουλίου 1821), που κατέληξε στην κατάληψη της πόλης και στη συντριβή των Τουρκαλβανών.

Τον Απρίλιο του 1823 διορίστηκε από το Εκτελεστικό υπουργός Πολέμου. Πήρε μέρος στις μάχες Σκιάθου, Άμπλιανης, Σκάλας, Χαϊδαρίου, Αράχοβας, Αττικής, Δίστομου, Κερατσινίου, Πέτρας και στις μάχες γύρω από τα Σάλωνα (1825) και πλαισίωσε το στρατό του Καραϊσκάκη που παρενοχλούσε με συνεχείς επιθέσεις τους Τούρκους πολιορκητές της Ακρόπολης (1826). Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα. Πήρε επίσης μέρος, ως πληρεξούσιος της Θεσσαλίας, στην Εθνοσυνέλευση του Άργους το 1829. Πήρε το βαθμό του υποστράτηγου το 1863 και στις 5 Μαΐου του ίδιου χρόνου πέθανε.

Εκτός από τη συμβολή του στα πεδία των μαχών ο Περραιβός άφησε ένα πολύτιμο ιστορικό έργο, που περιέχει πληθώρα πληροφοριών και ντοκουμέντων: "Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας" (1803), "Πολεμικά Απομνημονεύματα (1820-1829)" και μία σύντομη αλλά εξαιρετικά πολύτιμη "Βιογραφία του Ρήγα του Θεσσαλού" (1860).